Πέντε χρόνια δικασμένος μέσα στο Γεντί Κουλέ x2 από το πολύ σικλέτι το ’ριξα στον αργιλέ. x2

Φύσα, ρούφα, τράβα τονε, πάτα τονε κι άναφτονε φύλα τσίλιες για τους βλάχους, κείνους τους δεσμοφυλάκους.

Κι άλλα πέντε ξεχασμένος από σένανε καλέ x2 για παρηγοριά οι μάγκες μου πατούσαν αργιλέ. x2

Φύσα, ρούφα, τράβα τονε, πάτα τονε κι άναφτονε φύλα τσίλιες για τους βλάχους, κείνους τους δεσμοφυλάκους.

Τώρα που ’χω ξεμπουκάρει μέσα απ’ το Γεντί Κουλέ x2 γέμωσε τον αργιλέ μας να φουμάρουμε καλέ. x2

Φύσα, ρούφα, τράβα τονε, πάτα τονε κι άναφτονε φύλα τσίλιες απ’ τ’ αλάνι κι έρχονται δυο πολιτσμάνοι.

Cinq ans à l’essai dans le Gendi Kule x2 du même sikleti je l’ai jeté dans l’argile. x2

Soufflez, frottez, tirez, pressez et allumez des piments pour les Valaques, ces gardiens de prison.

Et cinq autres oubliés par vous bien x2 pour consoler mes gars marchaient sur terre battue. x2

Soufflez, frottez, tirez, pressez et allumez des piments pour les Valaques, ces gardiens de prison.

Maintenant que j’ai déballé le Gendi Kule x2 , remplissez notre pot en argile pour bien fumer. x2

Soufflez, frottez, tirez, appuyez dessus et un bouquet de piments est allumé par l’alani et deux policiers arrivent.

Η Ελένη η ζωντοχήρα βρε τι έχει η κακομοίρα
ένα γέρο άντρα έχει κι η καημένη δεν αντέχει
κάθε μέρα αναστενάζει απ’ το στόμα φλόγες βγάζει
νέα είναι δεν ταιριάζει και μετά με αγκαλιάζει

Το ξεπόρτισε και λεει τι να κάνω κι όλο κλαιει
ο μπακάλης τη λυπάται κάθε βράδυ τη θυμάται
κι ο μανάβης σαν περνάει φεύγει τη παρηγοράει
έτσι το `φερε η μοίρα Λένη να `σαι ζωντοχήρα

Σαν τ’ ακούει το μπαρμπεράκι να και τρέχει με μεράκι
ελα δω βρε Ελενάκι να σου δείξω το φαρμάκι
το `μαθε το χασαπάκι τηνε εστέλνει ένα αρνάκι
κάνε το με το σπανάκι γιατί θα `ρθω το βραδάκι

Hélène la vivace vois quelle malchance
un vieil homme a et la pauvre femme ne peut pas le supporter
tous les jours elle soupire avec des flammes de sa bouche elle fait
des nouvelles elle ne va pas et puis elle me serre dans ses bras

Elle le renverse et me dit quoi faire et
l’épicier n’arrête pas de pleurer, il a pitié d’elle tous les soirs, il se souvient d’
elle, et le marchand de légumes, en passant, s’en va, la réconforte
ainsi : le destin a amené Leni, tu es vivant

Dès que le barbier l’entend, il court avec amour,
viens ici, Hélène, laisse-moi te montrer l’armoire à pharmacie
apprends-le le boucher lui envoie un agneau
fais-le avec les épinards car je viendrai le soir